Ik en mijn schildklier

Op mijn zeventiende werd ik erg vermoeid en kreeg ik vage klachten. Echt goed thuisbrengen kon ik ze toentertijd niet, en zat volop in mijn studie. De klachten die ik had, zocht ik dan ook achter mijn drukke schema. Na een poosje werd het niet beter, maar juist alleen maar erger. Ik had klachten als vermoeidheid, hoofdpijn, weinig energie, irritatie en geen honger en toch aankomen in gewicht. De huisarts dacht aan een

schilklier afwijking en er werd bloed geprikt. Blijkbaar kan deze schommelen en is het niet altijd direct te achterhalen, of er daadwerkelijk een probleem is aan de schildklier. Mijn vermoeidheid nam toe en traplopen ging niet meer. Het enige wat ik wilde was slapen, slapen en slapen. Gelukkig kwam er naar meerdere malen bloedprikken toch de uitslag binnen dat mijn schildklier te traag werkte. Ik had geen idee wat dat inhield, en de arts geloofde er niet in dat ik hierdoor zo vermoeid kon zijn. Deze zocht er eerder achter dat ik psychische klachten had. Ondanks dat, stond ik regelmatig onder controle en mijn uitstapjes bestonden voornamelijk uit ziekenhuisbezoekjes.

Het was een zeer heftige tijd en uiteindelijk ben ik bijna 2,5 jaren thuis gebleven. Mijn studie kon ik niet verder afmaken doordat dit te vermoeiend was, en ook mijn sociale leven moest ik stukje bij beetje inleveren. De mensen in mijn omgeving geloofden mij zelfs niet, want vermoeidheid is nog steeds een taboe. Iedereen is wel eens moe en je moet er niet teveel aan toegeven. Dit waren enkele reacties van mensen uit de omgeving. Ik voelde me al zo ellendig, en dan waren er ook nog mensen die mij niet geloofden. Hier kon ik totaal niet bij en dit alles zorgde er toen voor dat ik depressief werd.

Natuurlijk is dit ook een klacht die bij een te traag werkende schildklier hoort, maar het gevoel van eenzaamheid was toch de hoofdreden. Mijn leven stond van de ene op andere dag stil, terwijl de rest van de wereld gewoon doorging. Dit was een zeer moeilijk proces maar uiteindelijk kon ik mijn ziekte toch steeds beter accepteren. Hoewel dit geen makkelijke weg is geweest en er is dan ook een hoop aan vooraf gegaan. Langzaam vind je de kracht om toch weer overeind te krabbelen en het geloof in je eigen lichaam terug te vinden.

Naar twee jaar medicatie, wilde ik kijken hoe mijn lichaam zou reageren zonder die dingen en de internist was er ook wel nieuwsgierig naar en stemde ermee in. Langzaam voelde ik mij steeds beter. Na een zwart gat begon het zonnetje eindelijk weer eens te schijnen. Er was weer eens een lach op mijn gezicht te vinden, en ik vond de kracht op mij eens af en toe lekker op te tutten. Het ging op een gegeven moment zelfs zo goed, dat ik besloot om een nieuwe opleiding te volgen. En dit keer wist ik het zeker. Ik wilde in de zorg werken, en mensen die ziek zijn kunnen helpen. Dus ik begon vol goede moed aan de opleiding ‘Helpende Verzorgende’. Regelmatig nam ik tijd vrij, om een praatje met de mensen te maken, en zij hadden iemand die wist hoe het voelde om afhankelijk te zijn en hoe het was om steeds een stapje terug te moeten doen. Dit waren soms zeer heftige gesprekken, maar het deed mij ontzettend goed om hen te kunnen helpen door een luisterend oor te bieden.

 
Tijdens mijn stage in het verzorgingshuis, liet ik ineens dingen uit mijn handen vallen en begon ik gigantisch te trillen. Daarnaast was ik hyperactief en had ik gigantische hartkloppingen. Ik wist meteen dat het weer raak was, en dat mijn schildklier opnieuw de boosdoener zou zijn. Maar dit keer stopte ik het weg, ik wilde het niet weten. Die rotschildklier had al genoeg van me gevergd en ik wilde niet nog een keer de stempel van het ‘zieke meisje’. Maar ook dit keer kwam ik er niet onderuit en na één keer bloedprikken, kwam er ditmaal uit dat mijn schildklier te snel werkte. En wel tien keer zo snel als dat het hoorde. De arts schreef dan ook gelijk hartmedicijnen voor, zodat mijn hart er niet onder zou komen te lijden. De medicijnen zorgden er na een tijdje voor dat mijn schildklier weer te traag ging werken, en weer werd ik zo vermoeid. Maar dit keer gaf ik niet op, dat verrekte ding kreeg mij er niet nog een keer onder. En ik won! ondanks de vele tranen is het mij gelukt om mijn diploma voor de zorg te behalen. In juni was de uitreiking en mijn mentor vertelde hoe hard ik had moeten knokken voor dat ding. Hij liet merken dat hij respect voor me had en vooral dat ik een echte vechter was. Ondanks de vele tegenslagen was het mij dit keer wel gelukt en met een traan nam ik mijn diploma in ontvangst. Mijn missie was geslaagd!!!

VrouwenTips.nl feliciteert je alsnog met jouw diploma. Bedankt voor het insturen van je indrukwekkende verhaal!
Stuur ook je verhaal naar vrouwentips@gmail.com